Και, τώρα που τελείωσε το Πάσχα, τι;

Τρίτη της Διακαινησίμου σήμερα – ή πιο λαϊκά Τρίτη του Πάσχα- και τα ακροδάχτυλα μπορεί να είναι ακόμη ψιλοκόκκινα από τις κακής ποιότητας jumbo-βαφές αυγών, όμως είναι ήδη ακουμπισμένα στο πληκτρολόγιο και διεκπεραιώνουν τις εκκρεμότητες που άφησες “για μετά το Πάσχα”, τις απαντήσεις στα mails που ήρθαν όλες αυτές τις μέρες που έλειπες στο γραφείο, τη φορολογική σου δήλωση “που φέτος καλά είναι να την κάνεις νωρίς να ξεμπερδεύεις” ή ένα απλό πολιτικό poll στο Facebook.

Και όλα αυτά γίνονται σε ένα περιβάλλον που δεν θυμίζει χωριό, δεν έχει ήλιο ή μια ανοιξιάτικη μπόρα, δεν φοράς φόρμες και τσαλαπατημένα αθλητικά, ο αέρας δεν μυρίζει τσίκνα και η μηχανική κίνηση του χεριού σου δεν πιάνει τσίπουρο ή μπίρα, αλλά ένα ταλαιπωρημένο φραπέ που έχει κόψει τόσες ώρες που τον λιβανίζεις.

Το κουμπί στο παντελόνι σου διαμαρτύρεται λίγο έτσι που έχει στριμωχτεί ξαφνικά κάτω από τον αφαλό, η δίαιτα είναι στα άμεσα “remember to” και στα ΜΚΔ έχεις καινούργια αιτήματα φιλίας από άτομα που γνώρισες στα τραπέζια που τριγύρισες τις προηγούμενες μέρες ή και από καλεσμένους σου που γνώρισες μόλις τη στιγμή που ρώτησες “εσύ αδερφέ, τι να σου φέρω να πιεις;”

Ο κόμπος στο στομάχι σου, πάντως, δεν είναι από το πολύ φαΐ. Το άρνι που κατανάλωσες δεν είναι σε θέση να διαμαρτυρηθεί πια – άσχετα αν θα σε εκδικηθεί λίαν συντόμως υπό μορφή κυτταρίτιδας ή χοληστερίνης. Ο κόμπος στο στομάχι σου είναι η ξενέρα της επιστροφής, η επάνοδος στην καθημερινότητα, ο αποχωρισμός από όλους αυτούς με τους οποίους για λίγες μέρες φάγατε, ήπιατε και κάνατε πώς δεν υπάρχει αύριο.

Ο κόμπος αυτός είναι η νομοτελειακή υπενθύμιση ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και γίνεται ακόμα πιο μεγάλος όταν καταλάβεις ότι αυτό το κάποτε φτάνει μέχρι να τσουγκρίσεις δυο αυγά. Που, κι εσύ, αν ήσουν αυγό τώρα, έτσι θα ήσουν: στραπατσαρισμένο και βαριεστημένο εν αναμονή της ανακύκλωσης ή έστω του re-use σε ένα ράφι του ψυγείο, δηλαδή σ’ αυτό με τις τρύπες πάνω-πάνω στην πόρτα.

Όμως, δεν είσαι αυγό. Είσαι άνθρωπος και όλη αυτή η ξεθυμασμένη αρνίλα βρίσκεται ψηλά στο λάρυγγά σου και δεν έρχεται (μόνο) απ’ το στομάχι σου : έρχεται από κάπου πιο μέσα σου γιατί το νόστιμο που τώρα φεύγει δεν ήταν μόνο το φαγητό. Ήταν οι άνθρωποι, τα συναισθήματα, ο ήλιος, το τραπέζι με το πλαστικό τραπεζομάντηλο, η θεια Μαρία που είχες χρόνια να τη δεις, το κακόηχο “Χριστός Ανέστη” του φάλτσου ψάλτη, το χαμογελαστό “αληθώς ο Κύριος” που είπες στον άγνωστο περαστικό γιατί στο χωριό όλοι μιλάνε με όλους. Και, μπορεί όλα αυτά να μην τα έφαγες, αλλά σίγουρα δεν τα “χόρτασες” κι έτσι τώρα είναι πολύ λογικό να θέλεις λίγο ακόμα.

Όμως the sooner, the better λένε οι Άγγλοι και έχουν δίκιο αν σκεφτείς πώς όσο γρηγορότερα κάνεις τα σχετικά stories για να περάσει και το φετινό Πάσχα στην ιστορία, τόσο περισσότερο χρόνο θα έχεις στη διάθεσή σου για να ετοιμάσεις το επόμενο!

Καλή χώνεψη, λοιπόν, και στα καλύτερα που θα έρθουν!

{Πηγή δημοσίευσης: https://reportal.gr/, 18/4/2023}